مسعود جان این نامه را برای تو می نویسم تا شاید مرهمی باشد برزخم های دل پرعطوفت و مهربان تو.
برای تو برای خودم وبرای انهایی که اینچنین بی حرمتی و بی عاطفگی نسبت به اساتید وبزرگان جامعه ی خود بروز می دهند.
ما در واقع در حکم نردبانی هستیم که گاه دیگران یعنی طایفه ی بیسواد و بی تجربه از ما بالا می روند و بعد به جای قدردانی و تشکر زهری بر ما می پاشند و می گذرند.درد دل تو را خوب می فهمم چون خود من نیز بارها گرفتار این موقعیت شده ام…
ادمهای گربه صفت و بی وفا این روزها مدام در حال پنجه کشیدن هستند.درود بر تو ای مرد بزرگ که اینچنین با مهربانی و عطوفت ذاتی خود در چنین مواردی پاسخ گو می شوی.. دریغ از این همه ناسپاسی و بی عاطفگی که گریبان این جامعه ی نابهنجار کنونی مارا فرا گرفته است.
رفیق دیرینه ی من برو و همچنان بتاز و فیلم های با شکوهت را بساز و دلگیر نشو از این رسم زمانه ی ناخوشایند ما.
داریوش مهرجویی.بهمن ماه نود و پنج
