وب سایت برنامه نود-اگر تیم ملی فوتبال ایران توانست در دیدار برابر کره‌جنوبی در جام ملت‌های ۹۶ با چهار گل علی دایی به پیروزی ۶ بر ۲ برسد باید بخشی از این موفقیت را مدیون خداداد عزیزی بدانیم که با چهار پاس گل نقش بسزایی در این برد به یاد ماندنی برابر کره‌جنوبی داشت. هر چند علی دایی در مرحله مقدماتی جام جهانی۹۸ و دیدار برابر استرالیا پاس گل خداداد را جبران کرد اما با توجه به غیبت خداداد در جام ملت‌های ۲۰۰۰ لبنان درخشش این زوج تکرار نشد و ما در برابر چشم‌بادامی‌ها شکست خوردیم. با خداداد عزیزی خاطرات آن دو دیدار برابر کره‌جنوبی را مرور کردیم.
دیدار برابر کره‌جنوبی در جام ملت‌های آسیای سال ۹۶ در حالی رقم خورد که فوتبال ما در حال رکود بود و کره‌ای‌ها در آسیا یکه‌تازی می‌کردند. با چه انگیزه و زمینه ذهنی به مصاف آنها رفتید؟
قطعا از اوایل دهه ۹۰ و به‌خصوص سال‌های ۹۴ تا ۹۶ دو کشور کره‌جنوبی و عربستان دو قدرت اول قاره بودند و فوتبال آسیا را قبضه کرده بودند. چیزی که می‌شد از دیدار‌های ایران و کره‌جنوبی برداشت کرد این نکته بود که نبرد دو تیم ملی ایران و کره‌جنوبی به خاطر نوع بازی سرعتی کره و تکنیکی ایران همیشه جذاب بوده و معمولا تساوی در این دیدار رقم نخورده است.
واقعا فکر می‌کردید که برد پرگل آن هم با این نتیجه در برابر ابرقدرت آن موقع آسیا رقم بخورد؟
من در دوران فوتبال بازی خوب، بازی بد و شاید نتیجه و اتفاق غیرقابل پیش‌بینی زیاد دیده‌ام اما قطعا بازی ایران و کره‌جنوبی در جام ملت‌های ۹۶ امارات را نمی‌توان با هیچ‌کدام از آنها مقایسه کرد. واقعا این بازی با اتفاقات عجیب و غریبی همراه بود و شاید اصلا این نتیجه فقط یک اتفاق بود. ما وقتی در نیمه اول ۲ بر یک از کره عقب افتادیم، نیمه دوم را جوری آغاز کردیم که آنها حتی به محوطه جریمه ما هم نمی‌رسیدند تا اینکه من گل دوم را به ثمر رساندم و بعدش آتش بازی علی دایی آغاز شد.
مثلث طلایی دایی، خداداد و کریم از همان بازی‌ها شکل گرفت. شما اصلا سابقه بازی در کنار هم را داشتید؟
به هیچ وجه. استارت درخشش این مجموعه‌ای که شما به آن مثلث طلایی می‌گویید از دیدار برابر عربستان شروع شد که هر کدام یک گل به ثمر رساندیم. توانایی‌های بالای علی دایی مخصوصا چارچوب‌شناسی و قدرت تمام کنندگی او که واقعا بالاتر از سطح فوتبال آسیا بود در کنار توانایی کریم باقری در شوت‌زنی و دوندگی بی‌امان او و شاید پاس‌های من این مثلث را شکل داد. کریم بهترین هافبک سه دهه اخیر فوتبال ماست و دایی هم که دیگر احتیاجی به تعریف ندارد و وقتی ما در کنار هم قرار می‌گرفتیم مهارمان مشکل می‌شد.
برسیم به جام ملت‌های آسیا ۲۰۰۰ لبنان که باز هم در مرحله حذفی برابر کره‌جنوبی قرار گرفتیم.
در مورد تیم ملی ایران در آن مسابقات باید یک نکته را بگویم که البته نظر شخصی خودم است و شاید برخی خوش‌شان نیاید. آن تیم هم لیاقت قهرمانی داشت و هم شایسته موفقیت نبود. لیاقت داشت از این لحاظ که آن همه مهره باتجربه از دایی، کریم باقری، استیلی، من، سهراب بختیاری‌زاده و… در آن حضور داشتیم تا یک سری جوان جویای نام مانند علی کریمی، حامد کاویانپور، داریوش یزدانی و… اما متاسفانه آن تیم یکی از بی‌انضباط‌ترین تیم‌هایی بود که من در آن حضور داشتم. وقتی در بازی اول لبنان را در هم کوبیدیم صدای جشن و پایکوبی بعضی از بازیکنان تا ساعت چهار صبح در لابی هتل شنیده می‌شد، بنابراین نمی‌شد انتظار درخشش از این تیم داشت. این تیم اگر منضبط بود قطعا قهرمان می‌شد.
شما در برابر کره دو اخطاره بودید و آن اتفاق تلخ در هنگام دفع توپ برای علی دایی افتاد و متاسفانه مغلوب کره‌ای‌ها شدیم.
ممکن است آن لحظه برای هر بازیکن بزرگی در دنیای فوتبال رخ دهد. اما آن هجمه که علیه علی دایی رخ داد واقعا غیرمنصفانه بود و من بیشتر فکر می‌کنم عده‌ای از مخالفان علی فرصت را فراهم دیدند برای تسویه‌حساب با او.
ایران و کره سال‌هاست که دو رقیب سنتی برای هم به حساب می‌آیند اما شرایط فوتبال آنها و ما دیگر قابل مقایسه نیست. چه اتفاقی رخ داده که آنقدر از آنها عقب افتاده‌ایم؟
من فکر می‌کنم چیزی که آنها را به اینجا رساند که به‌طور مثال هشت دوره در جام جهانی حضور پیدا می‌کنند و حتی میزبان جام جهانی می‌شوند این است که کار را به صورت اصولی انجام می‌دهند. شما کافی است به زیرساخت‌های فوتبال کره نگاه کنید تا همه چیز دستگیرتان شود. آنها بهای زیادی به تیم‌های پایه خود می‌دهند و همین باعث می‌شود این همه بازیکن خوب در این کشور ساخته شوند تا بتوانند این تعداد لژیونر به کشور‌های خارجی انتقال دهند.
این در حالی است که ما در حال حاضر هیچ لژیونری در سطح اول فوتبال دنیا نداریم…
یک خاطره برای شما می‌گویم. وقتی قبل از دیدار برابر استرالیا و در مرحله پلی‌آف جام جهانی ۹۸ برای دیدار برابر ژاپن به مالزی رفته بودیم لژیونرهای آن موقع فوتبال ما در اروپا آنقدر زیاد بودند که ژاپنی‌ها نشسته بودند و تعداد لژیونرهای ما را می‌شمردند، اما الان چند لژیونر داریم؟ چند بازیکن داریم که بشود به آنها گفت ستاره؟ ما چراغ فانوس هم نداریم چه برسد به ستاره. چون ما رفتیم به امان خدا اما آنها اصولی کار می‌کنند.
مرتضی میثاقی
